Voor: ik vind dat het gemeenschappelijke belang voor het eigen belang gesteld moet worden. Dit is de enige manier om dat te doen.

Ik word geacht om vitale processen tijdens crisissituaties goed te verdelen, maar heb die middelen of kennis helemaal niet. Dan is het fijn dat de overheid kan bepalen,

Tegen: het gevoel dat ‘de overheid bepaalt’ kan jarenlang impact hebben (in negatieve zin). Als verpleegkundige merkte ik in coronatijd wat het met je doet als je ineens bevelen van de overheid krijgt. Daar houd je last van.

De overheid is niet alwetend. De overheid moet een keuze maken, maar moet wel burgers en maatschappelijke initiatieven hierbij betrekken. Ze moet samenwerken met specialisten. En omdát de overheid vaak moet leunen op hulp van het bedrijfsleven, kan diezelfde overheid niet zomaar alles alleen beslissen.

Wat we zien tijdens calamiteiten is dat er een grote hoeveelheid solidariteit ontstaat. In tijden van schaarste zijn mensen bereid te delen. Ik denk dat de overheid ervan uit moet gaan dat dit .gebeurt

“Ik denk juist niet dat er vanzelf solidariteit ontstaat. Mensen gaan in crises individualiseren. Als voorbeeld: binnen 5 minuten zijn de winkels uitverkocht als het drinkwater vervuild is.”

We moeten van tevoren bepalen hoe we dit aanvliegen. Wat gebeurt er bij schaarste? Wie krijgt wat? Hoe verdelen we het?

Ik was in Marokko toen de aardbeving er was. Daar moeten ze het helemaal zelf doen omdat ze niet vertrouwen op de overheid. Die doen daar ook niets. Ik denk dat het een luxe is dat we in Nederland kunnen vertrouwen op de overheid.

Er is nu al een verandering bezig van centraal naar decentraal energiesystemen. Doe je dit en organiseer je het lokaal, dan kan je het veel makkelijker verdelen.

Het is heel belangrijk om mensen te inspireren om zelf na te denken. Het beïnvloeden van het denken maakt dan nog veel meer impact.

Tegen: schaarsteverdeling is als een dans, je moet het samen doen.

Voor. Bedrijven die schaarse goederen leveren, willen en kunnen geen triage doen. Dat is een overheidstaak.

• Voor: solidariteit niet vanzelf. Het warme gevoel van ‘eerlijk alles delen’ is lang niet altijd aanwezig. Mensen denken al snel alleen nog maar aan zichzelf.
• Mits de overheid kan leren van ervaringen en het beleid bijstelt wanneer nodig, is het prima dat zij de schaarste verdeelt.

Om schaarse middelen te kunnen verdelen is er een overview nodig van het geen er maximaal ter beschikking staat en wat er nodig is. Dan kan je afgewogen keuzes maken.
Van belang hierbij is het identificeren van hetgeen nodig is volgens 'landelijke normen' zodat het opgehaalde beeld ook vergelijkbaar is

Voor beide opties zijn er goede argumenten te bedenken, maar zou het in zekere mate raar zijn als de overheid het niet zou bepalen. Het NIPV heeft destijds (toen het nog het IFV was) een reeks aan bestuurlijke netwerkkaarten opgesteld waarin de bevoegdheden van verschillende rijksfunctionarissen staan benoemd.

Waarom zouden we het wiel opnieuw moeten uitvinden terwijl er al besluitvormingsbevoegdheden zijn bepaald aan de hand van verschillende landelijke crises, waaronder schaarsteverdeling? Corona heeft laten zien dat wij helemaal niet de saamhorigheid bezitten die wel eens wordt beweerd.

Het hamsteren van toiletpapier terwijl er voldoende was voor iedereen is slechts een voorbode voor als het daadwerkelijk fout gaat. Wat als het niet toiletpapier is, maar levensmiddelen? De overheid is er juist om de openbare orde en veiligheid gezamenlijk met de politie te waarborgen. Om ervoor te zorgen dat elke Nederlander kan bezitten over benodigde primaire levensbehoeften ten tijde van schaarste is landelijke sturing, besluitvorming en uitvoering nodig.